Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ..ΜΑΚΡΑΝ ΤΟΥ ΑΓ.ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ!

ΟΛΑ ΜΑΥΡΑ ΚΙ ΑΡΑΧΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΗΜΕΡΑ!                       

Θέμα πρώτον: 

Το στόρυ με τη μισθοδοσία των κληρικών, όπως το 

βλέπει ο  I. Μ. Κονιδάρης (καθηγητής στη Νομική 

Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών).

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ:

**Σκιάζεται όλο το ελληνικό Ορθόδοξο ιερατείο με τη μισθοδοσία του από το ελληνικό δημόσιο, από την τσέπη του λαού.Μέγας κουρνιαχτός ανάμεσα στις τάξεις τους...Οι κωλοαριστεριστές και άθεοι θέλουν την άμεση απόταξη και περιθωριοποίηση του κλήρου από το δημόσιο βίο! Οι τσόγλανοι!
Τρίχες ..κατσαρές! Τοιουτον τι δεν πρόκειται να επισυμβρί  

Το έχει προλαλήσει ο Θεός τους ΜΑΡΞ : Σοσιαλιστής είναι αυτός που δεν έχει τίποτε και θέλει να μοιραστεί αυτά που έχουν οι άλλοι!

**Το πρόβλημα είναι χρόνιο, κι ενώ η επίσημη εκκλησία όφειλε να λάβει τα μηνύματα και να ανασυνταχθεί και να οργανώσει τα του οίκου τους, ώστε σε όποια πολιτική μαλακία, να είναι σε θέση αυτοδύναμα να αντιμετωπίσει τα πάντα...και να αποτάξει τον δαίμονα της φαύλης ελληνικής πολιτείας... οι Ιεράρχές μας, ατυχώς... περί άλλων τυρβάζουν ,προσδωκόντες την εξ ύψους βοήθεια .. η οποία δεν έρχεται ατυχώς... λόγω έλλειψης στοιχειώδους νοητικής διεργασίας..των παρ΄ημιν... εφησυχαζόντων αγίων μας... δεσποτάδων! 

Η Εκκλησία έχει δύναμη, αλλά όχι δυνατούς Ιεράρχες... μη φωτισμένους ( εκ πνεύματος αγίου..που βέβαια δεν το πιστεύουν, αλλά το "δουλεύουν" δεόντως για πάρτη τους...Αμήν) και κατά φύση μαλθακούς.. με αποτέλεσμα σήμερα σε στιγμές κρίσης να κλαίγονται, να ανησυχούν...για το ιερατείο τους... όχι βέβαια για τα λοιπά του έθνους, έτσι;  

Θα έπρεπε.. Τι θα έπρεπε.. Το ΄Αγιο πνεύμα, δεν τους δείχνει το ΠΡΕΠΕΙ... Κι επειδή έχει αποδειχτεί ιστορικά.. ότι δεν συντρέχει τους Αγίους αυτούς ...τότε ΧΑΙΡΕΤΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΠΛΑΤΑΝΟ... Σεβασμιότατοι, Άγιοι, πρώην του κατηχητικου, σπασμοδικά υποτακτικοί, ξάφνου ανακαλύψατε πως είστεβ και σπουδαίοι! Αποδείξτε το Τώρα!.. είτε αφορίζοντας την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, είτε κάνοντας το μώκο επί ουσιαστικού φασισμού... επί εποχής χούντας... ΄Ετσι... για να μην ξεχνιόμαστε... 

Εδώ από τη monidadias-news  ..ΘΑ ΤΑ ΛΕΜΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ...

Δείτε τό άρθρο του σοφού καθηγητή Κονιδάρη ( και προσοχή όχι ..Κασιδιάρη..)       

"Πρόσφατα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών διεκτραγώδησε παραστατικά την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα οικονομικά της Εκκλησίας της Ελλάδος και προέβλεψε ότι, αν η κατάσταση αυτή συνεχιστεί, τότε θα υπάρξει στάση πληρωμών. Δεν έχει κανείς λόγο να αμφισβητήσει τις δηλώσεις αυτές, πίσω από τις οποίες αχνοφέγγει η ελπίδα πως ίσως, κάποτε, επιχειρηθεί μια γενναία αυτοκριτική για το πώς η ελλαδική εκκλησία έφθασε σε αυτή την κατάντια, όχι βεβαίως ως θεοΐδρυτος οργανισμός αλλά ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, ως μέρος ενός συστήματος εξουσίας.

Συμπληρώθηκαν εφέτος 160 έτη από τη στιγμή που το ελληνικό κράτος, διετία μόλις μετά τον Πατριαρχικό Τόμο με τον οποίο είχε ανακηρυχθεί τελικώς το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος, επανέφερε, το έτος 1852, την άκρατη πολιτειοκρατία και καταδυνάστευσε έκτοτε την Εκκλησία, συχνά, δυστυχώς, με τη συνέργεια ή και καθοδήγηση της εκάστοτε ηγεσίας της. Πράγματι, όπως είναι γνωστό, o Πατριαρχικός και Συνοδικός Τόμος του 1850, που ανακήρυξε, έπειτα από πολλές περιπέτειες, την «εν τω Βασιλείω της Ελλάδος Ορθόδοξον Εκκλησίαν... κανονικώς αυτοκέφαλον», το έπραξε υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις και προεχόντως υπό τον όρο ότι η Εκκλησία αυτή θα διοικείται «ελευθέρως και ακωλύτως από πάσης κοσμικής επεμβάσεως». Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ότι το Πατριαρχείο προσέβλεπε σε μια Εκκλησία ελεύθερη, ανεξάρτητη από το κράτος, η οποία θα διοικείται με τους δικούς της κανόνες, φυσικά μέσα στο πλαίσιο του Συντάγματος, προσανατόλιζε δηλαδή τα πράγματα προς μια σαφή διάκριση Εκκλησίας και Πολιτείας.

Εν τούτοις, αμέσως μετά τις ευχαριστίες και τις δοξολογίες, το ελληνικό κράτος, με τον βαυαρό βασιλέα Οθωνα και τους καθολικούς και προτεστάντες συμβούλους του, βιάζοντας το γράμμα και το πνεύμα του Πατριαρχικού Τόμου, με δύο νόμους του έτους 1852, επανέφερε το πολιτειοκρατικό καθεστώς της εποχής της Αντιβασιλείας. Έτσι, χαρακτηριστικά, τους μητροπολίτες/επισκόπους επέλεγε ο βασιλέας από τρία ονόματα που του υπέβαλε η Σύνοδος...

Και πώς θα ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς! Οι πολιτικές δυνάμεις της εποχής είχαν γλυκαθεί από τον νοσφισμό της εκκλησιαστικής περιουσίας, αφού το κράτος, ήδη από το έτος 1833, είχε με νόμο διαλύσει πλήθος μοναστηριών και είχε δημεύσει την περιουσία τους. Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς πως η περιουσία αυτή αξιοποιήθηκε, αφού μεγάλο μέρος της καταπατήθηκε από ιδιώτες ή ερημώθηκε.

Το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα, μετά από 160 χρόνια, η Πολιτεία εξακολουθεί να θεσπίζει, με νόμο που ψηφίζει η Βουλή, τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας καταδεικνύει χωρίς αμφιβολία ότι και στη διοίκηση της Εκκλησίας επικράτησαν εκείνοι που προτίμησαν την αύρα της κοσμικής εξουσίας από το θυμίαμα της εκκλησιαστικής διακονίας. Ετσι η Εκκλησία στηρίχθηκε όλο και περισσότερο στο δεκανίκι της Πολιτείας, η οποία εφάρμοσε το σύστημα της παροχής και αντιπαροχής, προκειμένου να τη δελεάσει και τελικώς να δηλητηριάσει και να στρεβλώσει τον εκκλησιαστικό οργανισμό.

Ακόμη και οι ανάσες που δόθηκαν όταν εφαρμόστηκε το σύστημα της εκλογής του εφημερίου από τους ενορίτες του, που αναλάμβαναν τη συντήρηση και μισθοδοσία του, σε συνδυασμό με εκλεγμένα εκκλησιαστικά συμβούλια, κράτησαν πολύ λίγο. Οι ρυθμίσεις ροκανίστηκαν και τελικώς καταργήθηκαν με αναγκαστικούς νόμους επί δικτατορίας Μεταξά. Και η μεν δικτατορία τελείωσε, τα μέτρα όμως που έλαβε παρέμειναν και ξεχάστηκαν, ακόμη και από τη διοίκηση της Εκκλησίας, που εκείνη την εποχή είχε στραμμένη την προσοχή της στη διαχείριση κοσμικών αξιωμάτων.

Η ανάληψη της μισθοδοσίας του κλήρου από το Δημόσιο, αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το έτος 1945, ανακούφισε ασφαλώς τους, πολύ ολιγώτερους την εποχή εκείνη, κληρικούς, οδήγησε όμως αναποδράστως στη δημοσιουπαλληλοποίηση των λειτουργών της Ορθόδοξης Εκκλησίας που εντάχθηκαν στις μισθοδοτικές καταστάσεις της Πολιτείας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πρωτίστως δε με την ανασφάλεια που καλλιεργείται σήμερα για τη μισθοδοσία τους, καθώς Εκκλησία και Πολιτεία δεν έχουν ξεκαθαρίσει τους μεταξύ τους λογαριασμούς, αφού δεν έχει λυθεί το περιβόητο ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας. Και τούτο παρ' ότι συνάφθηκαν δύο συμβάσεις μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας για τη μοναστηριακή περιουσία, μία το έτος 1952 και άλλη το έτος 1988, οι οποίες μάλιστα κυρώθηκαν νομοθετικώς αλλά ουδέποτε εφαρμόστηκαν... Διότι στη χώρα μας, όπως είναι γνωστό, η ψήφιση και θέση σε ισχύ ενός νόμου δεν σημαίνει, φευ, και την εφαρμογή του!

Επανειλημμένως, και από τη θέση αστή, υποστηρίχθηκε η άποψη ότι η Εκκλησία πρέπει να προετοιμάζεται και να οργανώσει εγκαίρως τον απεγκλωβισμό της από την Πολιτεία, προτού αυτό της επιβληθεί εξαναγκαστικώς. Τέτοιες απόψεις δεν βρίσκουν βέβαια ευήκοα ώτα στη διοικούσα Εκκλησία και οι υποστηρικτές τους τοποθετούνται στο περιθώριο. Αυτό ασφαλώς δεν αλλάζει τα πράγματα, γιατί η περιθωριοποίηση των προσώπων δεν καταργεί ούτε ακυρώνει τις απόψεις τους. Και αυτές, καλώς ή κακώς, επαληθεύονται. Η πορεία των πραγμάτων το καθιστά προφανές.

Και οι καιροί απαιτούν την ανάδειξη νέων στρατηγικών.

Σημείωση: Ο κ. I. Μ. Κονιδάρης είναι καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΤΑ "ΟΛΑ ΜΑΥΡΑ ΚΙ ΑΡΑΧΝΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ" θΑ ΕΧΟΥΝ ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ... κατι πρέπει να γινει για την αναπαλαιωση της εκκλησίας!